Oddawna już widzę, że czas wyciska piętno niedołęztwa na twem czole starca, pochylonego wiekiem, który pragnie samolubnego spokoju i ciszy i nie bierze udziału żadnego tam, gdzie wir zdarzeń uderza boleśnie. W mych braciach padły dwie podpory tronu.
Oni dwaj byli sterem rządów; sam musisz przyznać, że nie byłeś do niczego zdolny od czasów długich i w gnuśnej leniwości wypoczynku, jaki ci wiek twój naznaczył, patrzyłeś na wszystkie sprawy przez palce, nie mogąc ze się sam dobyć potęgi.
Potęga gdy działa, przemoc nieoględna pociąga za sobą odpowiedzialność ciężką; — a ja długością niezmąconych lat widzę, że użyta znagła, nie zawsze działa dobrze i Kronosowi dziękuję za stan umysłu, w jakim jestem dzisiaj i który pozwala mi patrzeć się z góry na to, co nieubłagana konieczność przeznacza ludziom, goniąc ich harpijami żądz i okrutnych porywów gniewu.
Nie było jeszcze człowieka, któryby potrafił stan spokoju utrzymać i być obojętnym widzem‑myślicielem wobec dzieł losu; — a twoja leniwość myśli gotowa znaleźć karę prędzej, niż się spodziewasz.
Niewiasto niepowściągliwa, nie wywołuj losu na próbę, ani na mą głowę nie zgarnuj win i kar nie
