Kara, jakiej u bogów dla ciebie wołam, przekona cię wkrótce, czyj rozum trzeba uważać za zmącony.
Niewątpliwie twój, skoro na głowę syna zwołujesz nieszczęście.
Bez mego udziału, syn ten już wprzódy dokonał czynów karygodnych.
Ugodzisz w siebie samą, godząc we mnie.
Dotąd wciąż skryty gniew czułam tajemnie
i wciąż Niepokój szarpał mną i Trwoga,
jeżeli dla cię serce złe wybiorę,
bom już poznała, żeś przeniósł nademnie
tę mnie niechętną i mnie nienawistną, —
więc ja o czyny moje drżałam trwożna;
jakichś się zbrodni nieświadomych bałam,
które cieniami koło nas się wlokły.
..........
Dziwnem zrządzeniem, snać z przeznaczeń woli,
Parki w me ręce twego życia miarę
złożyły. — Miałam sen....
Przesądom nazbyt wielką dajesz wiarę.
Otoś sam do dziś ocalony, jedynie dzięki usilnej wierze mojej w przesąd.
