Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/101

 Po chwili Weronika została sama z Martą, po odejściu przybyłych.
 Zapadła znów w bolesną zadumę.
 Naraz furtka od ulicy Hordoin otworzyła się, chociaż nikt nie zadzwonił, i dała przejście Ryszardowi Verniere, który posiadał klucz od niej.
 Weronika, spostrzegłszy fabrykanta, stanęła przed nim w ubraniu żałobnem, z oczyma czerwonemi od łez, źle otartych.
 Przemysłowiec, zatopiony w swych interesach, nie zauważył narazie zmian, zaszłych w stroju i twarzy odźwiernej.
 Sądząc, że chce mu zdać sprawę z czegoś, co się stało w fabryce podczas jego nieobecności, zatrzymał się przed jej izbą i odezwał się dobrotliwie:
 — Czy masz mi co do powiedzenia, pani Weroniko?
 — Tak, panie — wyjąkała zacna kobieta. — Chcę pana przeprosić za uchybienie memu obowiązkowi...
 Ryszard Verniere okazał ździwienie.
 — Uchybiłaś pani swemu obowiązkowi! — powtórzył.
 — Tak, panie.
 — W czem?
 — Byłam nieobecna w swej izbie, w chwili nadejścia robotników, a brama była zamknięta, czekali przynajmniej ze dwadzieścia minut... przezemnie...
 — Wina jest poważna, wistocie, pani Weroniko — odparł surowo Ryszard Verniere — ale na tem ucierpią nie robotnicy, tylko ja... moja kasa... bo czas stracony to