Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/112

 — Ryszardzie!.. o! Ryszardzie... mój bracie!..
 Te słowa wywarły na przemysłowcu wrażenie jakby uderzenie szpicrózgą w twarz.
 Otrząsnął się gwałtownie.
 — Ja nie jestem już twoim bratem! — rzekł, wskazując mu drzwi. — Wyjdź, nieszczęsny! Wyjdź odemnie, gdzie mogłeś wejść tylko kłamstwem, podając fałszywe nazwisko. Wyjdź.
 Robert nie poruszył się wcale.
 Ryszard postąpił ku niemu.
 — Wyjdź! — powtórzył po raz czwarty.
 Nowoprzybyły wcale nie usłuchał tego rozkazu.
 Twarz jego ruchliwa przybrała wyraz rozpaczy, a jednocześnie głosem, od udanego wzruszenia, prawie niewyraźnym, wyjąkał:
 — Ryszardzie, więc zawsze prześladować mnie będziesz swym gniewem? swą nienawiścią?..
 — Co mówisz o gniewie i o nienawiści — odparł gwałtownie przemysłowiec — byłyby one zapewne słuszne, ale żadne z uczuć nizkich, nie dyktuje mi postępowania. Ty mnie przejmujesz tylko pogardą — jak najgłębszą pogardą!.. Odejdź... Nie kalaj dłużej mego domu swą obecnością... Ja ciebie nie znam!.. Ja ciebie nie znam!..
 — Ryszardzie, jestem twoim bratem.
 — Nie wstydź imienia naszej rodziny!
 — Ryszardzie, Bóg przebacza żałującym! Matka nasza i ojciec, gdyby żyli, byliby mi przebaczyli!.. Byłżebyś bardziej nieubłagany, niż oni byliby?