Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/113

 — Ojciec nasz byłby cię przeklął, matka byłaby umarła ze zmartwienia, gdyby wiedzieli jakiemu nędznikowi dali życie.
 — Ryszardzie! nie bądź bez miłosierdzia!.. błagam cię...
 — Jakąż nową podłość knujesz, skoro się tak poniżasz?
 Robert ani się zmarszczył pod tą nową obelgą. Do końca chciał grać rolę, którą sobie zakreślił.
 — Mój bracie — podchwycił tonem jak najpokorniejszym — nie odtrącaj mnie... nie odmawiaj roi swego pobłażania!.. Ja potrzebuję podpory, ja potrzebuję rad.
 — Ażeby ich nie spełniać...
 — Przysięgam ci...
 — Ja dawałem ci rady dawniej! — przerwał Ryszard.
 — Byłem tak młody...
 — I ponowiłem ci przed dziesięciu laty, po raz ostatni, gdyśmy się z sobą znaleźli. Wtedy nie poszedłeś za niemi i dziś nie uczynisz lepiej. Mówisz o podporze. Jakiej się odemnie spodziewasz? Podpora w tych czasach ma jedno tylko znaczenie: pieniądz. Przychodzisz żądać odemnie pieniędzy?
 — Nie.
 — Więc czegóż?
 — Pracy...
 Ryszard Verniere wzruszył ramionami.
 — Zaprzestań tej komedyi śmiesznej, która nie oszuka nikogo! — rzekł z goryczą — zanadto dobrze cię znam, ażebyś mnie w pole mógł wyprowadzić, i czytam