Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/119

 Nie był rozbrojony, a jednak wspomnienie matki, wywołane przez Roberta, poruszyło go do głębi serca.
 — Podnieś się — wyrzekł głosem spokojniejszym — usiądź i wytłomacz mi, nie usiłując oszukać, bo to byłoby daremne, cel twojej podróży do Paryża...
 Jednocześnie Ryszard Verniere usiadł na fotelu po za biurkiem, a Robert, zamiast usiąść, stał przed nim.
 — Pomówię z tobą szczerze — rzekł.
 — Proszę.
 — Jestem zupełnie zrujnowany, bez wyjścia, bez środków...
 — Żona twoja przecie posiada jeszcze majątek.
 — Co pozostaje jej, należy do Filipa de Nayle, jej syna.
 — I nie chce, ażebyś sięgnął po kapitał, stanowiący o przyszłości jej dziecka...
 — Wiele zawiniłem względem niej. Nie ufa mi...
 — Daleki jestem od ganienia jej... Postępuje jak dobra matka...
 — Ryszardzie, nie jestem już młodym... starość się zbliża, i przysięgam ci, że już nastał dla mnie wiek rozumu...
 — Powinien był nastać przed dwudziestu laty?
 — To prawda. Ale po co mi wspominać to teraz?.. Nic nie jest do powetowania... Nie możesz mi odmówić ani zdolności mechanika, ani talentu wynalazcy...
 — Nie zaprzeczam... ale jaki z nich zrobiłeś użytek opłakany?.. Przekładałeś nad pracę rozpustę...