Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/12

 — Tak, panie doktorze... Poszłam do apteki z receptą; daję mamusi co godzinę po łyżeczce.
 Maleństwo miało łzy w głosie.
 Marta, córka Germany, skończyła pół ósma roku, ale wyglądała na dwanaście, dzięki rysom twarzy, ożywieniem, inteligencją, wyrazem słodkim, sympatycznym.
 Doktór, głęboko wzruszony, spojrzał na dziewczynkę z troskliwością prawdziwie ojcowską, poczem zagadnął:
 — Czy zostało jeszcze trochę lekarstwa?
 — Nie, panie doktorze, dałam mamie ostatnią łyżkę o siódmej zrana.
 — Tak — wyszeptała Germana. — Droga moja Marta nie spała wcale... Całą noc czuwała nademną, jak prawdziwa siostra miłosierdzia... ta biedaczka...
 Jęk wydarł się z gardła chorej i przerwał jej słowa.
 Płakała.
 Marta pobiegła ku niej i, otaczając ramionami, zawołała, płacząc także:
 — Któż lepiej mógłby ciebie pielęgnować, moja droga mamusiu?
 Doktór czuł się wzruszonym na taki widok.
 Germana okrywała córkę pocałunkami.
 Dusiła się.
 — Pozwól mamusi odpocząć, moja droga — rzekł doktór, lekko usuwając małą dziewczynkę z objęcia matki.
 Marta, łkając, usiadła w kąciku.
 Wtedy Germana podniosła się nieco, ażeby się zbliżyć do pochylającego się nad nią doktora.