Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/120

 — Dziś myślę o pracy i pracować chcę, lub w łeb sobie palnę, bo nie chcę dłużej znosić upokorzeń w życiu, lub wegetować na łasce żony...
 — I przychodzisz mnie prosić?
 — O pracę.
 — W jakiej postaci?
 — O posadę w twej fabryce.
 Ryszard spojrzał na brata przenikliwie, oczy w oczy, usiłując wyczytać jego myśli.
 — O posadę w mej fabryce? — powtórzył, marszcząc brwi z wyraźną nieufnością.
 — Tak — podchwycił żywo Robert. — Zatrudniasz wielu robotników, obstalunki napływają do ciebie bezustanku. Bezustanku wprowadzasz w wykonanie nowe wynalazki... Pracujesz po nad siły, wyczerpujesz się, ponieważ nie masz przy sobie osoby, zdolnej oszczędzić ci ciągłego natężenia umysłu, uzupełnić się, kiedy cię znużenie przygniata, pomódz ci w twych pracach, dać ci nawet nowe pomysły, z których mógłbyś wyciągnąć wielką część, dla podniesienia jeszcze renomy swej firmy... Dlaczegóż nie miałbym być, mój bracie, twoim potulnym współpracownikiem?
 — To niepodobna — odparł oschle Ryszard Verniere.
 — Niepodobna?
 — Tak.
 — A jednak...
 — Daremniebyś nalegał! — przerwał przemysłowiec — zmęczenie i wyczerpanie, o których wspomniałeś przed chwilą, nie istnieje.. Ja nie potrzebuję nikogo...