Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/124

fałszerzu!.. precz ztąd, Judaszu!.. Precz, precz! albo cię zabiję!..
 W tejże chwili Ryszard porwał znów Roberta za kołnierz i popchnął go gwałtownie ku drzwiom.
 Robert zachwiał się i o mało co nie upadł.
 — Nie mogąc posłać mnie do Ameryki, chcesz mnie zamordować! — zapytał z niewysłowionym akcentem wściekłości — to sposób pozbycia się mnie.
 Te słowa popchnęły Ryszarda do paroksyzmu uniesienia.
 — Nędzniku! — wykrzyknął, przystępując do Roberta z zaciśniętemi pięściami — zabić cię byłoby aktem sprawiedliwości! — Nie popychaj mnie do ostateczności! Idź precz, Judaszu!.. ależ idź precz!..
 I ręką gniewną otworzył drzwi, pochwycił brata w uniesieniu i literalnie wyrzucił go z pokoju.
 Robert miał odwagę zawołać:
 — Zobaczysz mnie jeszcze, Ryszardzie!
 — Nigdy!
 — Powiadam ci, że mnie jeszcze zobaczysz.
 Potem ze zmienioną twarzą, z wściekłością w sercu, wybiegł ku wyjściu z fabryki.
 — Brama! — zawołał głosem głuchym.
 Brama się otworzyła i Weronika Sollier ukazała się na progu izdebki swej w porę, aby ułatwić wyjście osobistości, którą oznajmiła swemu pryncypałowi, jako przedstawiciela domu genewskiego.
 Prawie natychmiast przybył Ryszard Verniere.
 — Weroniko — rzekł — czyś dobrze się przyjrzała temu młodzieńcowi?