Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/13

 — Doktorze — odezwała się głosem cichym, ledwie dosłyszalnym — muszę z tobą pomówić.
 — Słucham cię, moje drogie dziecko — odpowiedział pan Bordet, biorąc krzesło i siadając tuż przy łóżku.
 Chora mówiła dalej:
 — Muszę z tobą pomówić, ale nie przy córce... Niech pan ją oddali pod jakim bądź pozorem... na kilka chwil... proszę.
 Doktór skinął głową przyzwalająco i wstał z krzesła ażeby zbliżyć się do stołu.
 — Moja Marciu, daj mi papieru do napisania recepty — rzekł do dziecka, które, ocierając oczy, pośpiesznie podało przybory do pisania.
 Pan Bordet zapisał lekarstwo, potem, podając dziewczynce papier, rzekł:
 — Pójdziesz moja pieszczotko do apteki w Saint-Ouen i poprosisz o to lekarstwo. Zaczekasz, aż będzie gotowe i przyniesiesz je... Ja zaczekam do twego powrotu, ażeby matka nie była samą.
 Marta wzięła receptę z widocznem zakłopotaniem i zwróciła na matkę spojrzenie z bolesną wymową.
 Zrozumiał to poczciwy doktór.
 — Nie potrzebujesz płacić — szepnął. — Idź, dadzą ci lekarstwo bezpłatnie.
 Poczem dodał głośno:
 — Otul się dobrze.,.tu bardzo gorąco, a na dworze bardzo zimno... Czyś co jadła dzisiaj?
 Twarzyczka Marty zaczerwieniła się.
 — Nie jeszcze, panie doktorze.