Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/158

wadzę natychmiast do pana Verniere, ale takie mam polecenie.
 — Dobrze... poczekam cierpliwie.
 Gabryel, mówiąc to, wszedł do izby odźwiernej, a Weronika udała się jednocześnie do gabinetu przemysłowca.
 Marta patrzyła nieśmiało na oficera marynarki, którego mina wspaniała imponowała jej, pomimo jednak nieśmiałości, przysunęła mu krzesło i rzekła:
 — Niech pan siada... Babcia zaraz wróci...
 Twarzyczka inteligentna, wejrzenie wyraziste i grzeczność małej dziewczynki uderzyły Gabryela Savanne.
 A przytem w rysach dzieciny jakby odnajdywał niewyraźnie inne rysy, znane i ukochane niegdyś.
 Podał rękę dziecku, które ją ujęło natychmiast.
 Przyciągnął je do siebie i chciał wypytać, gdy ukazała się Weronika.
 — Proszę pana — rzekła. — Pan Verniere już pana oczekuje.
 Gabryel wyszedł z izdebki, poprzedzany przez odźwiernę.
 Właściciel fabryki stał już na progu gabinetu.
 — Ty!.. Tak, to ty!.. — zawołał, otwierając ramiona.
 Gabryel rzucił się ku niemu i obaj ucałowali się w wzruszeniem.
 Weronika natychmiast się oddaliła dyskretnie i wróciła do swej izbebki, gdzie zasiadła do jedzenia wraz z wnuczką.