Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/161

 — Cierpiałem, żem nie poszedł do syna zaraz po przyjeździe, ale nie mogłem i nie chciałem.
 — Nie chciałeś?
 — Nie.
 — Dlaczego?
 — Zaraz zrozumiesz... Dotąd nikt nie wie o mej obecności w Paryżu.
 Zdziwienie Ryszarda wzmogło się.
 Zapytał:
 — Więc nie widziałeś się z bratem?
 — Tak samo, jak i z synem.
 — Po tak długiej nieobecności? Nie rozumiem.
 — Zrozumiesz...
 — Przynajmniej byłeś na grobie swej żony?.. Biedna twoja Janka umarła, przywołując cię, w półtora roku po twym odjeździe!..
 Łkanie wydało się z piersi oficera marynarki, na jego spalonych od słońca i wiatrów morskich policzkach potoczyły się grube łzy.
 Milczał, ale te łzy za niego mówiły.
 Nie, nie był na cmentarzu.
 Ze zdziwieniem patrzył przemysłowiec na swego przyjaciela.
 Miał przeczucie nieszczęścia...
 — Więc cóż się to dzieje? — wyszeptał bardzo wzruszony — jaką bolesną tajemnicę masz mi odkryć?
 Kapitan westchnął.
 — Zaraz dowiesz się o wszystkiem — wyrzekł wreszcie posępnie.