Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/171

Nie chciałem ich ucałować, zanim nie spełnię powinności, działając tak, jakiem uczynił.
 — Trzeba jednak, ażeby w moich księgach handlowych była wpisana suma, którą mi złożysz — rzekł przemysłowiec.
 — Nic ci w tem nie przeszkodzi. Nikt nie ma prawa kontrolować twej rachunkowości.
 — Ale gdybym umarł?
 — Umrzeć! w twoim wieku i przy twem zdrowiu! cóż znowu!.. Zanim umrzesz, od dawna będziesz wiedział, czy moja córka i jej matka żyją, i uwolnisz się od powierzonego ci depozytu.
 — Niech i tak będzie — rzekł Ryszard po chwili namysłu. — Nie mam odwagi odmówić ci tego, czego żądasz tak usilnie. Na depozyt otrzymany dam ci kwit.
 — Po co? — zapytał kapitan okrętu.
 — Jakto, po co? — zawołał przemysłowiec.
 — Z takim człowiekiem, jak ty, kwit jest niepotrzebny.
 — A gdybym umarł, jak powiedziałem ci przed chwilą, jakbyś mógł się o te pieniądze upominać, nie mając do nich żadnego tytułu!.. A teraz — dodał Ryszard — udziel mi wskazówek szczegółowych.
 I, biorąc pióro i arkusz papieru, przygotował się do pisania.
 — Jakich wskazówek chcesz? — spytał marynarz.
 — Najprzód, jak się nazywa dyrektor agencyi, który ma przyjść do mnie z wiadomościami i po odbiór wynagrodzenia?