Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/173

XXV.

 Gabryel Savanne zbladł.
 — Umarła! — powtórzył zgnębiony.
 — Onegdaj odprowadzono ją na cmentarz — odpowiedział przemysłowiec — a ja szedłem za trumną... za trumną ubogich, opłaconą z dobroczynności publicznej.
 Chwiejąc się, z okiem zagasłem, z twarzą człowieka bliskiego obłędu, marynarz wyjąkał głosem zmienionym, do niepoznania.
 — Germana... umarła.. umarła, a ja jej nie widziałem, nie prosiłem o przebaczenie. Tutaj mógłbym ją był odnaleźć... a nie wiedziałem... i nie przyszedłem...
 Nagle płomień zabłysnął w jego zamglonych źrenicach.
 Pomyślał o Marcie i zawołał:
 — Ale jej córka?.. jej córka?.. moja córka!
 — Ona żyje.
 — Żyje! A! Dzięki Ci, Boże, żeś mi oszczędził tego nowego nieszczęścia... Gdzież ona jest?...
 — Tutaj.
 — W Sain-Ouen?
 — W moim domu... Przy swj babce, Weronice Sollier, odźwiernej fabrycznej... tej, która ci otworzyła i przyprowadziła
 — Więc to dziecko, które widziałem przy, niej to moja... to Marta... to moja córka... Więc dlatego zdawało mi się, że w jej rysach odgaduję rysy biednej Germany?.. Ryszardzie, ja muszę zobaczyć moją córkę... muszę