Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/189

 Marta podniosła wilgotne oczy na Weronikę i ujęła ją za rękę.
 — Babciu — zaczęła głosem bardzo cichym i jakby złamanym, który jednak powoli stawał się silniejszym — w dniu, kiedy mamusia umarła, po raz pierwszy mówiła mi o moim ojcu... Potem, napłakawszy się bardzo, dała mi list, mówiąc do mnie: Spal go... trzeba zapomnieć, co ci zrobiono złego... Wtedy mamusia przycisnęła mnie do serca... i ucałowała bardzo mocno, potem głosem gasnącym dodała: — Bądź dobrą, moja Marteczko, bądź odważną, bądź grzeczną, pozostań zawsze uczciwą dziewczyną, myśl o swej mamie, gdy już jej nie będzie, módl się za nią, a jeżeli Bóg pozwoli, że znajdziesz się kiedyś wobec swego ojca... przebacz mu, jak ja mu przebaczam...
 I Marta z twarzą, zalaną płaczem, rzuciła się w ramiona Gabryela Savanne, który upadł na kolana przed nią.
 — Tatusiu!.. tatusiu!.. — wyjąkała, całując go — to przebacza ci mamusia!..
 Gabryel ściskał Martę i, o mało jej nie dusząc, pokrywał pocałunkami.
 Ryszard Verniere ukradkiem ocierał łzy płynące mu po policzkach.
 Tylko Weronika blada i sztywna, jak posąg, nie wydawała się jeszcze rozbrojoną.
 Marynarz zwrócił ku niej błagalne spojrzenie.
 Marta zrozumiała to nieme błaganie, zawarte w tem spojrzeniu.