Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/190

 Podeszła ku babce, wzięła ją za rękę i, pociągając ją z niepowściągnioną słodyczą, poprowadziła ją ku Gabryelowi Savanne.
 — Moja dobra babciu — rzekła do niej głosem jednocześnie wzruszonym i pieszczotliwym — powinnaś tak uczynić, jak mamusia, która jest w niebie... trzeba, ażebyś przebaczyła, Tym razem opór pani Sollier rozchwiał się.
 — Sąd dziecka to sąd Boży — wyrzekła. — Ponieważ matka i córka przebaczyły, ja nie mogę się okazać nieubłaganą... Przebaczam.
 — O! dziękuję! dziękuję! — zawołał Gabryel, biorąc rękę Weroniki i próbując ponieść ją do ust.
 Oparła się łagodnie, ale stanowczo.
 — Nie, panie — rzekła — nie... Nie mogę. Przebaczyłam, ale zawsze będzie grób między nami.
 Gabryel pochylił głowę.
 Pojmował, że matka Germany ma słuszność.
 Jeżeli przebaczenie było możliwe, to niemożebne było zapomnienie.
 — Pani Sollier — odezwał się Ryszard Verniere, dla przerwania odrazu tej sceny zbyt wzruszającej — niech Marta powróci do pani mieszkania. Gabryel i ja mamy z panią pomówić o interesach.
 Na to dziewczynka odpowiedziała:
 — Dobrze, proszę pana, ja pójdę sobie.
 Potem, zwracając się do oficera marynarki, dodała:
 — Tatusiu, ja tatusia zobaczę jeszcze.
 — Zobaczysz, moja droga.
 — Jutro?