Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/196

 — Obecnie — dodał Ryszard Verniere — wręczę ten kwit pani Sollier.
 — Mnie!.. — zawołała Weronika z gestem odmownym.
 — A tak, pani, a nie komu innemu — rzekł żywo kapitan okrętu. — Pani jesteś opiekunką naturalną swej wnuczki... pani wyobrażasz jej prawa przy każdej sposobności. Weź więc pani ten kwit, to przyszłość naszej drogiej Marty, a mieć ją będziesz w swem ręku.
 Ryszard Verniere podał kwit odźwiernej fabrycznej, mówiąc:
 — Nie zapominaj, pani Sollier, że, gdybym umarł przed dojściem do pełnoletności lub przed wyjściem za mąż Marty, obowiązkiem twoim byłoby natychmiast upomnieć się o ten kapitał u moich sukcessorów. Pojmujesz?
 — Uczynię to, skoro ma to być moim obowiązkiem — odpowiedziała Weronika.
 Wzięła papier i dodała, zwracając się do Gabryela Savanne:
 — Tam, z wysokości, biedna moja Germana widzi pana i raduje się z tego, co czynisz dla jej córki, i dziękuje ci przez usta moje.
 W tejże chwili służąca Magdalena weszła do gabinetu swego pana, oznajmiając, że obiad podany.
 — Idziemy — odrzekł Ryszard.
 — Proszę panią, niech Marta będzie gotowa jutro bardzo wcześnie — odezwał się Gabryel do Weroniki. — Przyjdę ją zabrać i pójdziemy uklęknąć razem na mogile jej matki.
 — Bądź pan spokojny, dziecko będzie gotowe.