Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/197

 I pani Sollier odeszła, idąc jak we śnie, zaledwie mogąc dać wiarę niespodziewanym wypadkom, które po sobie nastąpiły w tak krótkim czasie.
 Gabryel Savanne już nie wyglądał na tego samego człowieka.
 Wyraz prawie radosny zastąpił ponure zniechęcenie w jego wzroku.
 — A! Ryszardzie! Ryszardzie! — zawołał — jak ci okazać moją wdzięczność..! Teraz moje sumienie uspokoiło się! Mogę iść, aby ucałować mego syna i uścisnąć rękę brata, bez obawy, iż wyczytają z mej twarzy cierpienia, które mnie udręczały.
 — Kiedy pójdziesz do Daniela? — zapytał przemysłowiec.
 — Jutro, zaraz po powrocie z cmentarza,..
 — Ja jutro będę, jak co niedziela, jadł obiadł u Daniela, ażeby się zobaczyć z mą córką, to się z tobą spotkam...
 — Nie zdradź mnie, przywitaj się ze mną, jak gdybyś mnie jeszcze nie widział.
 — Bądź spokojny... Dla ciebie w tym razie gotów jestem nawet kłamać, co mi się jeszcze nigdy nie zdarzyło...
 — Bóg przebaczy ci to kłamstwo! — odrzekł Gabryel z uśmiechem.
 — Kiedy wracasz do Tulonu?
 — Muszę tam przybyć drugiego stycznia w południe, ażeby odpłynąć z portu o godzinie czwartej wieczorem. Wsiądę więc na kuryer pierwszego stycznia o go-