Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/199

XXVIII.

 Po powrocie do swego mieszkanka, Weronika zastała Martę, czytającą w oczekiwaniu na babkę.
 Wzięła dziecko w swe objęcia, przycisnęła do serca i rzekła do niej z głębokiem wzruszeniem.
 — Przyszłość twoja jest zabezpieczona, moja droga. Nie zaznasz ani upokorzeń, ani nędzy.. Będziesz kiedyś bogatą... bogatą i wykształconą.
 — Powiadasz, babciu, że będę bogatą? — podchwyciło dziecko, którego słowa te zbudziły naiwną ciekawość.
 — Tak, moja pieszczoszko... Pójdziesz na pensyę i będziesz się uczyła...
 — Ale ja ciebie nie opuszczę, babciu?
 — Nigdy! Nigdy! moja droga.
 — A jakim sposobem ja będą bogatą?
 — Ojciec twój dał ci majątek.
 — A! Weronika pokazała Marcie kwit, który jej oddał pan Verniere, i dodała:
 — Oto widzisz twój majątek...
 — Ten kawałek papieru, babciu? — rzekła dziewczynka zdziwiona.
 — Tak, moja droga...
 — To tyle wart ten papierek?
 — Tak, wiele, wiele pieniędzy i musimy go umieścić w miejscu pewnem...
 — W twoje szafie, babciu...
 Pani Sollier namyślała się.