Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/216

 Marta bawiła się lalką w pokoju na piętrze. Kataryniarz i Weronika znaleźli się sami.
 — Magloire — odezwała się doń pani Sollier — jesteś dobrym i zacnym chłopcem. Dowiodłeś, że masz, jak rzadko, szlachetne serce... że na twą przyjaźń liczyć można bez zawodu. Mam w tobie najzupełniejsze zaufanie i jestem pewna, że w razie potrzeby, mogłabym w zupełności powierzyć ci moją wnuczkę.
 — O, z pewnością, pani Sollier.
 — Otóż posłuchaj mnie... Chcę ci powierzyć tę ważną i wielką tajemnicę...
 — Nadstawiam uszy...
 — Znalazłam ojca mej wnuczki...
 Magloire podskoczył.
 — Znalazłaś pani ojca Marty — zawołał — tego łotra, który opuścił Germanę, przez którego biedaczka umarła z biedy?
 — Tak, Magloire.
 — Widziałaś się pani z nim... Mówiłaś...
 — Tak, Magloire.
 — I nie udusiłaś nędznika?
 — Przebaczyłam mu.
 Mańkut jakby oniemiał ze ździwienia.
 — Przebaczyłaś mu pani? — wyszeptał dopiero po chwili. — E! nie wierzę, pani.
 — Bezwątpienia winien on jest — podchwyciła Weronika — ale nie tak znów, jakby się zdawało.
 — Doprawdy?
 — Opuszczenie Germany było zupełnie od jego woli niezależne.