Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/230

 Szedł prosto do swego mieszkania.
 Klaudyusz Grivot zwrócił ku niemu lufę rewolweru.
 Ale przestrach m i osłupienie uczyniły go niezdolnym do działania.
 Nie strzelił.
 Ryszard Verniere zatrzymał się nagle przed drzwiami otwartemi korytarza.
 — Co to znaczy? — wyszeptał ze zdziwieniem. — Czyżby tam była pani Sollier?
 Zapuścił się w korytarz.
 Majster, wciąż nieruchomy, wydawał się człowiekiem, dotkniętym raptownie paraliżem.
 Krzykiem i wołaniem chciałby był ostrzedz Roberta.
 Nie mógł.
 Język i usta odmówiły mu posłuszeństwa.
 Nawet czuł się niezdolnym do ucieczki.
 Nie był w stanie postąpić ani kroku.
 Objawy tego rodzaju są mniej rzadkie, niż możnaby przypuszczać.
 Ileż to razy bywało, że przestrach czyni istotę ludzką niezdolną do ujścia przed niebezpieczeństwem śmiertelnem, a jednak łatwem do uniknięcia.
 Idąc korytarzem, prowadzącym do gabinetu, od którego drzwi Robert nie zamknął, Ryszard Verniere zobaczył światło w tymże gabinecie.
 Wstrząśnięty nagłem przeczuciem pobiegł.
 Robert, stojąc przed kasą, włożył do torby depozyt, złożony jego bratu przed dwoma dniami przez kapitana Gabryela Savanne.