Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/232

 Ryszard rozgorączkowany już się go czepiał, krzycząc:
 — Do mnie! na pomoc! złodziej!..
 Nie zdążył dokończyć.
 Robert wystrzelił.
 Ryszard z piersią, przedziurawioną od kuli, padł na wznak na biuro, które zatrzęsło się pod tym ciężarem.
 Lampa naftowa, zapalona kilka chwil temu, przez wspólnika Klaudyusza, spadła na podłogę i stłukła się, a płomienie nagle ogarnęły gabinet.
 Ręce zaciśnięte inżyniera nie puszczały ubrania brata i pociągnęły go za sobą w upadku.
 Robertowi zakręciło się w głowie.
 Ogień go otaczał...
 Walka ostateczna zawiązała się między konającym i złodziejem.
 Huk strzału z rewolweru, którego użył bratobójca, doleciał do uszu Klaudyusza Grivot.
 Co miał czynić?
 Kto strzelił?
 Czy kto był ranny?
 Czy kto był zabity?
 Pytania te mąciły mu się w mózgu; na żadne z nich nie mógł sobie odpowiedzieć.
 Pani Sollier, jakkolwiek się położyła, jeszcze nie spała.
 Doskonale słyszała, jak drzwi od ulicy Hordoin otworzyły się i zamknęły i rzekła do siebie:
 — To pan Ryszard powraca.