Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/236

 Dopiero z miasteczka Saint-Ouen spostrzeżono płomienie.
 Zewsząd dało się słyszeć:
 — Pali się!
 — Ogień w dokach!
 Tak w pierwszej chwili powszechnie myślano.
 Rzucono się na wybrzeże Sekwany.
 Klaudyusz Grivot, który, ażeby powrócić do siebie, przelazł przez parkan przy restauracyi pani Aubin i udał, że wychodzi ze swego pokoju, wbiegłszy do sali, gdzie Magloire śpiewał jeszcze w otoczeniu kilku robotników, zawołał ze zmienioną twarzą:
 — Więc wy nie słyszycie! Nic nie widzicie! Ogień jest w fabryce i wołają na pomoc!
 — Ogień w fabryce! — powtórzył Magloire, blednąc. — Dalej, dzieci, biegnijmy.
 I wybiegł jak obłąkany, a za nim majster, robotnicy i kobiety.
 Olbrzymia łuna płomieni krwawiła niebo.
 Ogień dosięgał warsztatów, a wiatr roznosił snopy iskier na wszystkie strony.
 Fabryka farb i lakierów, przytykająca do fabryki Verniere, zaczęła się palić.
 Wśród trzasku pożaru usłyszano głos dziecka, wołającego o ratunek.
 Był to głos małej Marty, która obudziła się i widziała niebezpieczeństwo.
 — Ale to Marta!.. to Marta!.. — rzekł Magloire zgnębiony.
 I pobiegł jeszcze prędzej.