Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/237

 Krzyki i wołania krzyżowały się ze wszystkich stron, lecz pomoc nie przybywała.
 Nareszcie utworzyła się gromadka ludzi.
 Marta usłyszała głosy i nabrała trochę odwagi.
 Brama, wychodząca na ulicę Hordoin, była zamkniętą.
 Napróżno pukano coraz silniej.
 — A gdzież jest pani Sollier? — zawołał Magloire. — Dlaczego nie odpowiada?.. Dlaczego nie przychodzi, ażeby otworzyć?
 Jednocześnie dał się słyszeć znowu głos dziecka:
 — Babciu! babciu!.. gdzie babcia jest? Niech babcia przyjdzie... Ja się boję!..
 — Prędko, drabiny! — zawołał kataryniarz — przejdę przez parkan i otworzę bramę.
 Magloire, chociaż miał jedno ramię, odznaczał się wielką zręcznością.
 Klaudyusz Grivot oparł się o parkan i złożył ręce na krzyż przed sobą, jakby dla dania punktu oparcia.
 Mańkut podskoczył, schwycił się za wierzch parkanu, okraczył go i zeskoczył na podwórze.
 W dali słychać było dzwony, bijące na alarm.
 Pochodnie ukazywały się na drogach w różnych kierunkach.
 Sikawki przybywały z Gesenevilliers, z Saint-Denis i z Saint-Ouen, ale miały jeszcze sporo drogi do przebycia, a huragan wzmagał działanie pożaru.
 Magloire, zeskakując na dziedziniec fabryczny, zawołał do małej Marty:
 — Odwagi, moje dziecko ja tu jestem!..