Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/238

 Ani na chwilę nie tracąc zimnej krwi, wszedł do pokoju odźwiernej, i pociągnięciem za sznur otworzył bramę.
 Wtedy rzuciła się fala otaczających, na których czele znajdował się Klaudyusz Grivot, który jakby objął kierownictwo nad akcyą ratunkową.
 — Ratujmy papiery! ratujmy kasę pana Verniere! — rozkazał.
 Rzucono się ku mieszkaniu.
 Klaudyusz i Magloire, który się znajdował obok niego, zatrzymali się nagle.
 Przy blasku płomieni spostrzegli dwa ciała, leżące na bruku podwórza.
 — Pryncypał! to pryncypał! — zawołał majster, udając zdziwienie i przestrach.
 Jednocześnie Magloire poznał babkę Marty, bez czucia, ze skrwawionem czołem.
 — Ależ to Weronika — wyjąkał. — Ranna, a może nieżywa.
 Potem na cały głos zawołał:
 — Prędko! prędko! pomocy tutaj!.. Zbrodnia!.. zamordowano!.. podpalono!..
 Dwadzieścia rąk podniosło ciała, które przeniesiono do pokoju odźwiernej, a jeden z robotników pobiegł po doktora.
 Marta, usłyszawszy głos kataryniarza, do którego jak wiemy, miała zupełne zaufanie, nie drżała już i zeszła z góry na parter.