Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/240

 Nic nie mogło być ocalonem z fabryki Ryszarda Verniere, i jedynym przedmiotem ratunku były doki.
 Zalewano je też co chwila strumieniami wody.
 Magloire, oszołomiony wobec Ryszarda Verniere nieżywego, i Weroniki, nieruchomej, może również martwej, zaczynał także głowę tracić.
 Jęki małej Marty rozdzierały mu serce.
 Przypomniał sobie złowrogie przeczucia Weroniki.
 Przypomniał sobie też, iż zaprzysiągł opiekować się mieniem tego dziecka, i postanowił dotrzymać przysięgi.
 — Moja pieszczotko — rzekł do dziecka — spotkało cię nieszczęście, być może większe jeszcze, niż przypuszczasz... Babka twoja mówiła mi o tobie... trzeba pomyśleć o twoim majątku.
 — O moim majątku — powtórzyła zupełnie machinalnie.
 — Tak...
 — A to muszę panu powiedzieć o kłębku bawełny babci.
 — Co to znaczy?
 — Babcia powiedziała mi tak: Patrz, ten kłębek, w razie mojej śmierci, weźmiesz i zaniesiesz panu Verniere, lub naszemu dobremu przyjacielowi, kataryniarzowi.. Ale babcia nie umarła?
 — Spodziewam się, że nie... Ale znajduje się w niebezpieczeństwie, a pan Verniere umarł.
 — Umarł! on!.. Czy być może?
 — Niestety!
 — I babcia jest w niebezpieczeństwie?., to, gdyby umarła, jabym została sama?..