Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/241

 — Nie zupełnie, bo z Magloirem, który cię kochać będzie z całego serca i który ci tego dowiedzie... Trzeba myśleć o twej przyszłości, moja Marteczko. Daj mi ten kłębek bawełny.
 — Dobrze... mój dobry Magloire — rzekło dziecko — dam ci go, jak kazała babcia.
 I, zbliżywszy się do stoliczka, gdzie pani Sollier schowała kłębek z drogocennym kwitem, pochwyciła kłębek i podała go kataryniarzowi.
 — Weź go pan... weź — rzekła.
 Potem uklękła przy rannej, która wciąż jeszcze nie dawała znaku życia.
 Magloire wsunął do kieszeni palta otrzymany depozyt i wyszeptał:
 — Teraz ja winienem czuwać nad pieszczoszką, jeżeli się dziecko pozostanie samo.
 Sam też zbliżył się do pani Sollier, nachylił się ku niej i wziął jednę ze skurczonych rąk.
 Marta płakała, oparłszy głowę na piersi babki.
 Mańkut chciał otworzyć rękę, którą trzymał, ażeby ją wyprostować i przekonać się, czy członki nie zesztywniały, czy zatem tleje jeszcze życie w nieruchomem ciele.
 Nagle drgnął.
 W palcach, których stawy ustępowały lekko pod jego naciśnięciem, ujrzał błyszczący przedmiot metalowy.
 Wziął przedmiot ten i przyjrzał się.
 Był to brelok złoty, prawdziwe cacko kunsztowne, wyobrażające lwa, trzymającego w szponach szmaragd, na którym wyryte były dwie litery, jako cyfry.