Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/243

 Urzędnik w towarzystwie mera wszedł do pawiloniku, który jeden tylko pozostał wśród powszechnych gruzów.
 Zastali doktora Bordet, pochylonego nad ciałem pa-ni Sollier, obok szlochającej Marty.
 — Czy to morderstwo? — zapytał komisarz.
 — Niepodobna wątpić — odpowiedział doktór.
 — Pan Verniere...
 — Ugodzony kulą w piersi.
 — Czy niebezpiecznie ranny?
 — Nie żyje.
 — Nie żyje!.. — podchwycili ze zgrozą mer i komisarz.
 Doktór Bordet ciągnął dalej, wskazując Weronikę Sollier:
 — A ta biedna kobieta, ugodzona obok skroni, może tylko kilka chwil jeszcze ma życia i może lada chwila umrzeć...
 — Czy to odźwierna fabryczna?
 — Tak, panie.
 — Czy można ją wybadać?
 — Nie wiem, czy odzyska przytomność...
 — Ona tylko mogłaby nam powiedzieć, co się stało. Musiała widzieć mordercę...
 — Widziała niezawodnie, ale czy potrafi go wymienić... Trzeba ją niezwłocznie przewieźć do szpitala.
 — Zapewne trzeba będzie uprzedzić sąd i prefekturę policyi — zagadnął mer urzędnika.
 — Poślę natychmiast agenta.