Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/247

ka pierwszorzędnego specyalisty, który może uczyni ten cud...
 — Więc pozostaje jeszcze promyk nadziei?..
 — Nadziei bardzo słabej.. Dałby Bóg, ażeby nie spełzła na niczem.
 Z merostwa przyniesiono lektykę.
 Włożono w nią biedne ciało nieruchome i udano się w drogę do szpitala.
 Martę plączącą rzewnie, Magloire zaprowadził do restauracyi pani Aubin.
 Nikt nie myślał o spaniu. Oczekiwano wiadomości, które przechodzący przynosili co chwila.
 Na widok wchodzącego Magloira, który trzymał dziewczynkę za rękę, pani Aubin i jej służące drgnęły.
 — Co z Weroniką ~ zapytała restauratorka.
 — Ranna — odpowiedział kataryniarz.
 — Niebezpiecznie?
 — Są obawy...
 — A! biedna pani Sollier!.. Biedna mała Marta!..
 — Panią Weronikę przeniosą do szpitala — podchwycił kataryniarz — trzeba przygotować łóżko dla dziecka, położyć je spać i czuwać nad niem...
 — Zaraz.
 Marta jakby straciła przytomność, tak zdawała się wyczerpaną.
 Marya wzięła ją na ręce i przy pomocy Katarzyny przeniosła do swego pokoju i tam ją położyła na łóżku.
 Magloire natychmiast wyszedł, śpiesząc do palącej się fabryki.