Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/25

bardzo trudne. Zapewne i panu nie uda się odnaleźć tych, których ja daremnie szukałam.
 — Kto wie? — wyszeptał doktór.
 Germana podchwyciła:.
 — Wreszcie, jeżeli pańskie poszukiwania pozostaną bez skutku, jeżeli umrę, zanim odnajdziesz moją matkę, lub ojca niegodnego mej Marty, co się stanie z moją córką?.. Nie odpowiedziałeś jeszcze, doktorze, na to moje pytanie.
 — Nie kłopocz się wcale o Martę, moje biedne dziecko — odparł pan Bordot. — Za mojem staraniem Dobroczynność Publiczna zajmie się nią, wychowa, nauczy pracować i mieć ją będzie pod swą opieką aż do pełnoletności..
 Kiedy doktór to mówił, żywy płomień zajaśniał na twarzy umierającej, czytać się dała wielka radość.
 — Więc to prawda?.. — wyjąkała. — Utrzymujesz pan, że moja droga dziecina nie pozostanie opuszczoną?
 — Tak.
 — Przysięgasz mi to pan?
 — Przysięgam!
 — O! dzięki! dzięki! Sprawiłeś mi pan wielką pociechę... Teraz umrę spokojniejszą... nie umrę zrozpaczoną.
 I Germana opuściła w tył głowę, przymknęła oczy, a łzy płynęły jej po twarzy.
 Biedna Germana!
 Zapewne wina jej była wielka, ale jakże straszliwa kara!