Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/26

 Pobłażliwość dla winnej! i niech się nie zapomina, o wzniosłych słowach Chrystusa, broniącego jawnogrzesznicy:
 „Kto jest, bez winy, niech na nią rzuci kamieniem.
 Zlekka zapukano do drzwi.
 Doktór otworzył.
 Biedna, Marta wróciła, przynosząc z apteki lekarstwo.
 Germana spojrzała na dziecko, wzrokiem pełnym czułości.
 Marta podała doktorowi flaszkę z lekarstwem.
 — Moja droga — rzekł do niej — będziesz dawała mamusi to lekarstwo po łyżeczce... Nie zapomnisz?..
 — O! nie, nie zapomnę! — zawołało dziecko — ja chcę, żeby mamusia była zdrową.
 Stary praktyk ucałował dziecko w uniesieniu, potem uścisnął dłoń chorej i, nachyliwszy się ku niej, szepnął:
 — Bądź spokojna i miej nadzieję w Bogu.
 — W Bogu! — powtórzyła Germana — o! tak, pokładam w nim nadzieję, bo jestem chrześcianką, a jeżeli Go obraziłam, widzi dobrze, jak żałuję szczerze.
 Głosem zaledwie dosłyszalnym dodała:
 — Chciałabym bardzo księdza...
 — Przyślę ci wikarego ż Saint-Ouen.
 I z sercem wzruszonem doktór opuścił pokój Germany.
 O tej porze właśnie, kiedy oddalał się z zajazdu matki Aubin, pozostawiając chorą mniej smutną, lecz wyczerpaną długiem i bolesnem wyznaniem, z Marsylii na stację paryską wjechał pociąg pośpieszny.