Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/263

 — Całe zaufanie, na które usiłowałem zasłużyć, tak, panie — rzekł Klaudyusz głosem nieco drżącym — i nie mogę powściągnąć niepokoju, wzruszenia, zmartwienia, gdy pomyślę, że człowiek taki, jak mój pryncypał, człowiek tak dobry, tak sprawiedliwy, tak zacny, najlepszy z ludzi, padł od kuli podłego mordercy.
 — Tego mordercę, a raczej tych morderców musimy znaleźć — podchwycił Daniel. — Sprawiedliwości musi się stać zadość!.. Człowiek ten zacny musi być pomszczony!
 Klaudyusz uczuł dreszcz na ciele.
 — Dlaczego, mówi o dwóch mordercach? — zapytał sam siebie nędznik — cóż on wie zatem?
 Słowem, przestraszył się instynktownie, lecz niczem nie okazał tego po sobie.
 Daniel ciągnął dalej:
 — Paneś kochał i żałujesz swego pryncypała, uczynisz zatem wszystko, co zależeć będzie od pana, ażeby dopomódz w poszukiwaniu sprawiedliwości.
 — O! niezawodnie, panie sędzio, i to z całego serca!..
 — Jak mi mówiono, przybyłeś pan jeden z pierwszych na widownię zbrodni?
 — Niestety, nie dość jednak wcześnie, ażeby uratować pana Verniere.
 — O której godzinie, spostrzegłszy pożar, przybyłeś pan do fabryki?
 — Mogę panu sędziemu powtórzyć to tylko, co już opowiedziałem panu komisarzowi z Saint-Ouen.
 — Powtórz pan.