Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/27

 Była godzina jedenasta zrana.
 Pośród podróżnych, zziębniętych, wysiadających z wagonów, znajdował się jakiś kapitan okrętu, oficer legii honorowej, o twarzy opalonej, włosach ciemnych, już siwiejących, o chodzie wyniosłym, rysach wielkiej urody, lecz zmęczonych, nacechowanych głębokim smutkiem i posępną zadumą.
 Trudno było określić wiek oficera marynarki, mógł mieć 40 lat, a mógł mieć i 45.
 Cały pakunek jego stanowiła walizka, którą miał w ręku.
 Zawołał na dorożkarza i kazał się zawieźć do hotelu Louvre.
 Tu złożył pakunek i zajął mały pokoik.
 — Potem znów wsiadł do dorożki i kazał jechać na ulicę Miromesnil nr. 57.
 W dwadzieścia minut był na miejscu.
 Podróżny wysiadł.
 Widocznie wahał się wejść do bramy.
 Pomimo zimna, wystąpiły mu na czoło krople potu.
 Kilka chwil stał nieruchomy na chodniku.
 Potem nagle wyrzekł:
 — Muszę!
 I wszedł do bramy.
 Przed drzwiami do izdebki odźwiernej zatrzymał się znowu.
 Po raz drugi snąć..uczynił wysiłek i drżącą ręką otworzył drzwi.
 Jakiś mężczyzna, rozsiadłszy się wygodnie na fotelu, czytał gazetę. Na widok wchodzącego wstał, i rzekł doń: