Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/270

 — Klucze są te — wyszeptał — zatem łotrzy mieli inne... to samo się rzuca w oczy!
 Prokurator wtrącił się.
 — Berthaut — rozkazał — obejrz natychmiast obie bramy i sprawdź, czy temi kluczami dadzą się otworzyć kłódki i zamki... to bardzo ważne...
 Inspektor wziął klucze i wyszedł natychmiast wraz z jednym z podrzędnych agentów.
 — Panie Szymonie, dziękuję ci — odezwał się Daniel do starego robotnika. — Spodziewam się, że twoje spostrzeżenia wydadzą rezultaty...
 — O! gdybym to ja był... — wyrzekł robotnik półgłosem, ale dość głośno, aby być usłyszanym.
 — Gdybyś pan był na mojem miejscu, chcesz powiedzieć? — zapytał pan Savanne.
 — A tak, panie sędzio... Gdybym był na pańskiem miejscu, wiedziałbym, co mam myśleć..
 — Cóżbyś pan pomyślał?
 — Że łotrzy, którzy zamordowali, okradli i podpalili, nie byli zbrodniarzami, działającymi przypadkowo, ale musieli znać tak dobrze jak pan i ja, a nawet lepiej od nas wszystkie zwyczaje i wszystkie kąty w domu...
 Urzędnicy najzupełniej podzielali tę opinię.
 Spojrzeli na siebie znacząco.
 — I my tak myślimy — odparł Daniel — Czy miałbyś pan na kogo podejrzenie?  — Gdybym miał, tobym od tego zaczął, panie sędzio — odparł Szymon — ja tylko myślę, że nie potrzeba rozbójników szukać daleko, bo są z pewnością blisko.