Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/273

 — To panu więc głównie biedna wnuczka zawdzięcza odnalezienie swej babki.
 — To Panu Bogu raczej niż mnie — odparł Magloire.
 — Jak się zdaje, niewiadomo, kto jest ojcem tego dziecka?
 Bez najmniejszego wahania kataryniarz odpowiedział:
 — Tak, panie.
 — Jeżeli pani Sollier nie przeżyje wcale ran, to kto się zajmie sierotą?
 — Ja, panie.
 — Słusznie mówią, że masz pan szlachetne serce!.. Ale miej my nadzieję, że panią Sollier będzie można uratować... Powiedziałeś mi pan, że w chwili, gdyś przybył przed zamkniętą bramę, dziecko wołało o ratunek.
 — Tak, panie.
 — Czy dziecko widziało co, lub słyszało?
 — Nie pytałem je o to, panie sędzio.
 — Gdzie ono jest teraz?
 — U pani Aubin, która je wzięła tymczasem w swoją opiekę.
 — Przyprowadzisz mi je pan jutro.
 — Dobrze, panie.
 — A sam zatrzymaj się jeszcze, bo może będę potrzebował cię jeszcze o co zapytać.
 W tej chwili wszedł inspektor policyi, któremu powierzone było dopasowanie kluczy do kłódek i do zamków. W ręce trzymał kawał łańcucha i kłódkę.