Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/28

 — O kogo panu chodzi?
 — Czy pani Sollier... — wyjąkał marynarz.
 — Pani Sollier? Nie znam...
 — To niepodobna...
 Odźwierny jakby badał swą pamięć.
 — A... a... — rzekł po chwili. — Wdowa Sollier, czy to nie ta dzielna kobieta, która tu była odźwierną przed siedmiu czy ośmiu laty?
 — Tak.
 — O! dawno już jej tu niema... Ja już jestem zrzędu trzecim odźwiernym od tego czasu.
 Widoczna bladość ogarnęła opaloną twarz marynarza.
 — Czy mógłby mi pan dać jej adres obecny? — zapytał głosem niepewnym.
 — Z przyjemnośoią, gdybym wiedział... Ale nie wiem wcale, co się stało z wdową Sollier. Słyszałem o niej trochę z powodu jej córki, która podobno drapnęła z jakimś facetem... O! to rzecz powszednia... zdarza się to codzień... Tylko w tym domu porządnym to był skandal... Ja jestem odźwiernym dopiero od dwóch lat.
 Oficer wydawał się zgnębionym.
 — A — wyjąkał — czyś pan nic również nie słyszał i o córce?
 — Nic!.. Ale, skoro tak zaczęła, musiała już daleko zajść!..
 Przybysz postał chwilę zamyślony, pod wpływem gwałtownego wzruszenia, którego nie był w stanie powściągnąć. Dwie łzy grube potoczyły się po jego policzkach barwy bronzowej.