Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/297

 Na widok płomieni, ogarniających fabrykę, z całych sił krzyknęła o ratunek.
 Zresztą nie widziała nikogo.
 Opowiadanie to nie mogło dostarczyć żadnej wskazówki.
 Wciąż panowały zupełne ciemności.
 — Tylko pani Sollier mogłaby nam wskazać ślad — powtórzył Daniel i wraz z naczelnikiem policyi udał się na podwórze, gdzie Klaudyusz Grivot stał ciągle, nadsłuchując.
 — Panie Grivot — rzekł doń sędzia śledczy — zbierz tutaj cały personel fabryczny. Chcę rozmówić się z tymi dzielnymi ludźmi.
 W kilka chwil potem Daniel Savanne otoczony był przez wszystkich robotników i miał do nich następujące przemówienie:
 — Przyjaciele moi! wielka katastrofa nas dosięgła; pożar zniszczył fabrykę, a pryncypał, którego kochaliście wszyscy, umarł zamordowany. Musicie szukać pracy w innych warsztatach. Panna Verniere, zupełnie zrujnowana, nie może uczynić nic dla was, ale ja byłem przyjacielem jej ojca i przez pamięć dla niego, rozdam wam jutro, za pośrednictwem pana Prieur i pana Grivot, waszą płacę tygodniową, jako wynagrodzenie.
 — W imieniu wszystkich kolegów moich, dziękuję panu — zawołał stary Szymon. — Jesteś pan porządnym człowiekiem!..
 I robotnicy rozeszli się.
 Sędzia śledczy zwrócił się do kasyera i majstra, pozostałych przy nim.