Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/298

 — Panów prosiłbym pozostać do mego rozporządzenia przez dni kilka jeszcze. Otrzymacie panowie miesięczną pensyę.
 — O! co do tego, ani grosza! — odparł żywo Grivot. — Pryncypał był zbyt wspaniałomyślnym dla mnie, ażebym nie miał panu poświęcić, przez pamięć na niego, całego czasu, jaki pan zechcesz...
 — Ja tak samo powiem, jak pan Grivot — rzekł kasyer — ani grosza; cały jestem na usługi pańskie.
 Daniel Savanne uścisnął ręce obu i bardzo wzruszony wyszeptał:
 — W imieniu zmarłego dziękuję panom!..
 Potem spojrzał dokoła siebie.
 Myślał o synowcu Henryku, do którego telegrafował, i zapytywał sam siebie:
 — Dlaczego nie przychodzi?
 Właśnie w tejże chwili, gdy zadawał sobie to pytanie z pewnym niepokojem, przybył młodzieniec z twarzą bladą, rysami zmienionemi i wobec dymiących zgliszczy stanął jakby osłupiały.
 Daniel postąpił kilka kroków na jego spotkanie.
 — Mój Boże! co się to stało? — wyjąkał Henryk Savanne głosem ledwie zrozumiałym.
 — Pożar...
 — Tak, widzę, ale nie po to, mój stryju, przyjechałeś tej nocy...
 — Nasz przyjaciel Ryszard... — zaczął Daniel.
 Nie był w stanie dokończyć.
 Łzy go dusiły.