Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/305

 — Żałoba i ruina!.. — powtórzyło dziewczę głosem zaledwie wyraźnym i jakby bliska omdlenia.
 Henryk pochwycił ją za ręce i ścisnął je silnie, jakby chcąc walczyć przeciw słabości, ogarniającej Matyldę.
 — Zbierz siły!.. Bo jeżeli my upadamy pod ciosem, czy ona go przeniesie?.. to ją zabije...
 Matylda wyprostowała się, jakby pod działaniem prądu elektrycznego.
 — To prawda — rzekła — to ją zabije!.. Ona swego ojca kocha, jak ja kocham swego... Może i ona umrzeć przez jego śmierć!..
 — Ona żyć musi... a my to winniśmy uczynić.
 — O! ja się o nią boję... ona cierpi na serce, a od tej choroby umarła jej matka, i kto wie, czy przeżyje ojca?..
 — To mnie pozostaje tylko umrzeć! — wyrzekł Henryk przygnębiony.
 — Ty masz umrzeć!.. ty!.. — wyjąkała Matylda, zarzucając ręce dokoła szyi kuzyna.
 — Jeżeli Alina umrze i ja umrę, bo wszystko się już skończy dla mnie w życiu...
 — Ty ją kochasz!.. — zawołało dziewczę, nareszcie zrozumiawszy.
 — O! z całej mojej duszy!..
 — Ha! to w twojej miłości dla niej odnajdziemy wybawienie — odparła żywo córka Daniela Savanne. — Alina nie powierzyła mi ani swych uczuć, ani swych marzeń, ale jako kobieta odgadłam oddawna, że Alina cię kocha... I dlatego takie postępowanie dyktuje mi mój instynkt kobiecy... Zanim zwiastować będziemy dziecku pio-