Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/308

 Henryk go uspokoił.
 — Ta senność jest następstwem mikstury opium, przepisanej przez doktora Arnauld. To uspokoi jej nerwy.
 Pan Savanne zapytał go.
 — Czy idziesz dziś do zajęć?
 — Nie, mój stryju, napisałem do ordynatora kliniki. Chcę być przy wizycie doktora Arnaulda.
 — Nie czekajcie na mnie ze śniadaniem — podchwycił sędzia śledczy.
 — Stryj już odjeżdża?
 — Tak. Muszę być najpierw w szpitalu św. Ludwika ażeby się dowiedzieć, w jakim stanie się znajduje Weronika Sollier. Potem zajdę do sądu, a w południe będę w Saint-Ouen.
 W szpitalu zobaczył się z naczelnym ordynatorem, doktorem Sormet i zapytał go o zdrowie rannej.
 — Mam nadzieję — rzekł doktór — że będzie żyła jeszcze długo.
 — Więc rana nie jest tak ciężka?
 — I owszem... i wymagać będzie operacji, zawsze niebezpiecznej.
 — Jakiej?
 — Zdjęcia części czaszki... chcę to uczynić jutro...
 — Czy zezwala pan, abym pomówił teraz z chorą?
 — O! to niemożebne...
 — Chciałbym jej zadać tylko jedno lub dwa pytania.
 — Ona pana nie usłyszy, a gdyby nawet usłyszała, nie potrafi odpowiedzieć... W każdym razie jednak doprowadzę pana do chorej.