Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/343

 Następnie wzięła do ręki papier zwinięty i rozwinęła go w trzech czwartych, ale nie dokończyła tej roboty, uważając ją za zbyteczną, i rzuciła papier wraz z biletem na tacę, postawioną do biletów na stoliku.
 Potem zeszła na dół.
 W pałacu przy ulicy Fryderyka jadano śniadanie w południe, po wypiciu kawy lub czekolady zrana.
 Robert, znużony, wstał późno i dopiero w kilka minut po dwunastej przyszedł do pokoju jadalnego, gdzie się znajdowała już Aurelia z synem, oczekując go.
 Nędznik ukazał się z uśmiechem na ustach i spojrzeniem pieszczotliwem.
 Młodzieniec zbliży! się ku niemu.
 — Dzień dobry, drogi mój Filipie — rzekł doń ojczym, wyciągając rękę — nie spodziewałem się zastać cię tu za moim powrotem i jestem bardzo rad, że cię widzę...
 Dodał, zwracając się do żony głosem, układnie miodowym:
 — Ty jesteś tak dobrą i pobłażliwą, że mi wybaczysz, Aurelio, nieprawdaż, iż nie zaczekałem na twój powrót wczoraj wieczorem, ażeby ci oznajmić o mojem przybyciu, ale takem zziąbł w wagonie i znużonym się czułem podróżą.
 — Dobrześ uczynił, i wcale nie potrzebujesz mej pobłażliwości — odpowiedziała poprostu Aurelia.
 Filip de Nayle skończył lat ośmnaście.
 Był to przystojny chłopiec, bardzo duży, jak na swój wiek, a po ojcu odziedziczył znaczną siłę fizyczną.
 Wyglądał na lat dwadzieścia dwa.