Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/349

 Robert zmarszczył brwi.
 Pytanie żony widocznie go zakłopotało.
 — Nie widziałem s:ę z bratem — odpowiedział.
 Aurelia spojrzała nań ze zdziwieniem.
 — Więc nie pojechałeś do Paryża? — zapytała.
 — Pojechałem.
 — I cóż?
 — Powtarzam ci, że się nie widziałem z Ryszardem.
 — Niema go, czy co?
 — Nie wiem.
 — Jakto?
 — Gdym jechał do Paryża, miałem wciąż ten sam zamiar, z jakim ci się zwierzyłem przed wyjazdem, ale gdym wysiadł z wagonu, nie czułem w sobie odwagi stanąć przed bratem, z którym się nie widziałem od tak dawna. Wstyd mi było wyznać mu, w jakim stanie poniżenia i zależności żyję przy żonie bogatej, nawet bardzo bogatej, której majątek powinienby mi nie pozwalać na wypraszanie sobie posady, jakby jakiej jałmużny. Pójść do Ryszarda i wynurzyć mu prośbę byłoby to wyjawić mu tajemnicę naszego pożycia domowego i tem samem zwiększyć wzgardę, jaką ma dla mnie. Brat zaś nie wie o niczem. Odpowiedziałby mi też z pewnością: Spółka z tobą zubożyłaby mnie, gdyż w tej spółce ja tylko daję wkład! Otóż ja mam córkę! Ja myślę o tej córce, jak żona twoja myśli o swym synu, i nie chcę w niczem zmniejszać jej majątku, dla poprawienia twego losu.
 Aurelia odparła:
 — Owszystkiem tem trzeba było pomyśleć przed wyjazdem...