Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/350

 — Myślałem, ale uważałem się za silniejszego, niźli nim jestem rzeczywiście, i powtarzam ci, że w ostatniej chwili zbrakło mi odwagi.
 — A może brat twój byłby do ciebie zgoła mniej uprzedzony, niż sobie wyobrażasz... Czas łagodzi rozjątrzenia, nawet usprawiedliwione.
 — Widać zaraz, że nie znasz wcale Ryszarda...
 — To prawda! Prosiłam, ażebyś mnie z nim zapoznał po naszym ślubie... Nie uczyniłeś tego.
 — Obawiałem się dla ciebie chłodnego przyjęcia...
 — Brat twój, nie mając do mnie żadnej urazy, nie mógł mnie źle przyjąć...
 — Brutal...
 — Może, ale człowiek z sercem.
 — Nie chciałem ryzykować.
 — Nie miałeś racyi... ale te wspomnienia do niczego nie służą... Co zamierzasz robić teraz?.. Jesteś w sile wieku.. Możesz pracą odkupić swe winy...
 — Pomóż mi — odpowiedział zimno Robert.
 — Z mej kieszeni, czy tak?
 — Tak... Cóż mogę przedsięwziąć bez pieniędzy?
 — O co mnie prosisz dziś, uczyniłam to niegdyś, wiesz o tem dobrze... oddałam ci do rozporządzenia znaczne sumy... majątek... Miałeś, jak mówiłeś, powrócić do Francyi i założyć fabrykę, której zdolności twoje zapewniłyby powodzenie, w której urzeczywistnione wynalazki twe przyniosłyby bogactwo i sławę... Marzyłam, że kiedyś syn mój zajmie obok ciebie stanowisko, które mu przygotujesz. Ty natomiast zostałeś w Berlinie, gdzie me interesa zatrzymywały mnie nakoniec, i rumienię się, na