Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/356

 — To słuszne.
 I sędzia wydał rozkazy.
 Szukano, szperano, ale daremnie.
 Monety złote i srebrne były już w Berlinie, w torbie podróżnej Roberta Verniere.
 Od kilku chwil nasz przyjaciel Magloire, przyszedłszy do fabryki, obecny był przy tej scenie.
 Daniel Savanne spostrzegł mańkuta.
 — Jakże się miewa Marta? — zapytał go.
 — Dobrze, panie sędzio — odrzekł Magloire. — Dzieci zapominają prędzej niż my, starsi... To rzecz wieku i to ich szczęście... Ona jednak ma naturę wyjątkową... Przyszedłem poprosić pana, panie sędzio, czy nie mógłbym z mieszkania pani Sollier zabrać trochę bielizny i rzeczy, należących do małej...
 — Upoważniam cię do tego, mój przyjacielu — podchwycił sędzia.
 W tejże chwili nadszedł Henryk Savanne.
 Ukończył już wszystkie przygotowania do pogrzebu i przyszedł o tem oznajmić stryjowi.
 W godzinę później pokój na dole został powleczony kirem.
 Pośrodku stanął katafalk, na którym spocząć miała trumna, otoczony świecami w wielkich lichtarzach srebrnych.
 Wybiła godzina jedenasta.
 Robotnicy odłożyli narzędzia robocze i poszli na śniadanie.

---