Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/358

 W Mordze, z rozkazu pana Savanne i jego kosztem, dopełniono zabalsamowania.
 Trumnę wyjęto z furgonu.
 Sędzia śledczy kazał ją przenieść do pokoju żałobnego.
 Grivot, Magloire i dwaj robotnicy, wzięli na barki trumnę i położyli ją na katafalk.
 I nikczemny łotr, zawsze panując nad sobą, nie drżał wcale, czując ciężar trumny tego, którego tak podle uknuł ruinę; tego, którego zamordował, bo, jako wspólnik Roberta Verniere, był również jak on odpowiedzialny za spełnioną; zbrodnię.
 Wieko trumny zostało zdjęte.
 Na piersiach Ryszarda postawiono krucyfiks, wodę święconą u nóg i zapalono świeco.
 Ukazała się twarz zmarłego, skąpana w świetle, skupiającem się na niej...
 Rysy tego oblicza nie zmieniły się wcale.
 Dusza zacna i prawa, która ożywiała była to biedne ciało, zdawała się odbijać wciąż jeszcze na tej szlachetnej postaci spokojnej i bladej.
 W tejże chwili poraz pierwszy Grivot nie mógł się powstrzymać od drgnięcia.
 Szalona myśl przebiegła mu przez głowę, że ten nieboszczyk za chwilę otworzy oczy, podniesie rękę z całunu i zawoła, wskazując na niego:
 — Oto jeden z morderców moich!..
 Zbladł i zachwiał się.
 Magloire widział, że blednie i chwieje się na nogach.