Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/359

 Ale zacny mańkut uważał to za bolesne wzruszenie, co było mimowolną oznaką przestrachu.
 Gdyby najmniejsze podejrzenie było ciążyło na Grivocie, a zmieszanie, sprawione na nim tą niespodzianą konfrontacyą, wystarczyłoby ażeby go zgubić.
 Wiemy jednak, że, dzięki przedsiębranym ostrożnościom, żadne podejrzenie nie mogło go dosięgnąć.
 — Przyjaciele moi — odezwał się pan Savanne do otaczających go osób — pogrzeb odbędzie się dopiero pojutrze... Nie możemy pozostawić trumny samotnej... Trzeba przy niej czuwać. Czy kto z was chce wziąć udział w tym dobrym uczynku?
 Magloire zbliżył się.
 — Ja, proszę pana — rzekł.
 — Ja także, proszę pana — wyrzekł głosem pewnym Grivot, który już znów panował nad sobą.
 Dwaj robotnicy fabryczni również się zaofiarowali i zostali przyjęci.
 Mańkut podchwycił:
 — We czterech będziemy mogli się zmieniać, i zmęczenie nie będzie wielkie. Kto rozpocznie czuwanie?
 — Ja, jeżeli można — odparł majster.
 — Dobrze... Za dwie godziny przyjdę pana zluzować.
 Potem Magloire dodał, zwracając się do robotników:
 — A następnie jeden z was przyjdzie mnie zluzować.
 W tejże chwili wszedł Henryk Savanne.