Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/366

 Aurelia zatopiła wzrok w oczach męża.
 Ani się zmarszczył.
 — Wytłomacz mi — podchwyciła — jakim sposobem ten bilet do pierwszej klasy, pozostał w twem ręku.
 Jednocześnie wyciągnęła z za gorsetu bilet kolei północnej i pokazała go Robertowi, a jemu powieki zadrgały, co było oznaką wielkiego niepokoju.
 Bo, jak wytłomaczyć logicznie zachowanie przezeń biletu, wydanego w Paryża 1-go stycznia na pociąg, odchodzący o godzinie szóstej i, pół do Berlina, gdy on wcale nie użytkował, jak wiemy, z tego biletu?
 Ale prędko obmyślił tłomaczenie.
 — Przez nieuwagę — odparł — zapomniałem oddać bilet konduktorowi, który też zapomniał go odemnie zażądać.
 — Niech i tak będzie — rzekła Aurelia oschle — to zresztą jest małej wagi.
 — A! więc jest jeszcze co innego?
 — Tak. Z Paryża, jak powiadasz, pojechałeś do Londynu?
 — Tak, i wiesz już dlaczego.
 — Przyjechałeś do Paryża 28 grudnia wieczorem, którego dnia odjechałeś do Londynu?
 Tym razem pytanie owo mogło oczywiście zaniepokoić bardzo Roberta.
 W jakim celu zapytywała go o to żona?
 Czy podejrzewała kłamstwo?
 W każdym razie, jeżeli go podejrzewała, nie mogła mieć żadnego dowodu.
 To przeświadczenie uspokoiło bratobójcę.