Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/369

 I pani Verniere, wyciągnąwszy dziennik z kieszeni sukni, wskazała palcem artykuł, który zwrócił był uwagę jej syna.
 — Czytaj! — powtórzyła
 Dreszcz wstrząsnął członkami Roberta.
 Ręką drżącą wziął gazetę, podaną mu przez panią Vernierę.
 — Czytaj głośno! — rozkazała Aurelia.
 Robert był posłuszny, i powoli, jakby przygnieciony ciężkiem zmartwieniem, zaczął.
 Kilkakrotnie bratobójca przerywał czytanie, jakby mu ze wzruszenia zabrakło siły.
 Ale za każdym razem Aurelia z oczyma, utkwionemi w jego twarzy, mówiła doń rozkazująco:
 — Czytaj dalej!..
 I powracał do czytania.
 Doszedł tego ustępu:
 „Trup zamordowanego przemysłowca i ciało odźwiernej fabrycznej, ofiary swego przywiązania, ugodzone kulą rewolwerową, podniesione zostały na podwórzu przez dzielnych ludzi, nadbiegłych spiesznie na pomoc swemu pryncypałowi.“
 — Mój Boże! mój Boże! — zawołał Robert z pewnym wybuchem prawdziwej rozpaczy. — Zamordowany!.. Mój brat!.. Mój biedny brat!..
 — Tak, zamordowany nikczemnie!.. Czytaj dalej!
 Robert czytał dalej, rąbiąc każde zdanie i, że tak powiedzieć, każdy wyraz,
 „Morderstwo i pożar miały za pobudkę kradzież.