Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/376

 Nędznik mówił to głosem, z udanego wzruszenia drżącym, a z oczu, jak się zdawało, gotowe były popłynąć łzy.
 Przez kilka chwil trzymał chustkę przy oczach nąj zupełniej suchych.
 Aurelia dała się oszukać tą komedyą, odegraną z niezwykłą zręcznością.
 — Pojmuję tę potrzebę samotności, mój przyjacielu — rzekła — i opuszczę cię... Ale pozwól mi zadać jedno pytanie...
 — Jakie?
 — Czy zbrodnia okropna, której ofiarą padł twój brat nieszczęśliwy, nie czyni potrzebną obecność twą w Saint-Ouen?
 Robert pomimowoli drgnął.
 — Moją obecność w Saint-Ouen? — odparł. — A do czego mogłaby się ona przydać?
 — Najprzód, ażeby oddać ostatnią posługę bratu, będąc na jego pogrzebie.
 — Przybędę zapóźno... pogrzeb pewnie już się odbył...
 — Będziesz mógł przynajmniej pomodlić się na jego grobie.
 — To uczynię później...
 — Brat miał córkę..
 — Więc?
 — Kradzież, następnie morderstwo, a suma skradziona stanowiła majątek... Pożar zniszczył fabrykę... To ruina dla biednego dziecka. Ona jest twoją synowicą...Winieneś jej pomoc i opiekę.