Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/381

 — Proszę cię, zdecyduj się — rzekła Aurelia, gdy głośno odczytał ten list.
 — Jużem się zdecydował.
 — Więc co?
 — Jadę jutro zrana.
 — Będę ci towarzyszyła.
 — Bardzo mi przyjemnie, jeżeli tylko nie lękasz się zmęczenia...
 — Jestem silną, a zresztą co znaczy zmęczenie, gdy chodzi o pocieszenie biednego dziecka, które zbrodnia uczyniła sierotą!
 — Masz serce anielskie.
 — Nie... mam tylko serce kobiety i matki.
 — Czy pozostawisz Filipa w Berlinie?
 — Wolę, ażeby jechał z nami... Nieprawdaż?
 — I owszem.
 — O której godzinie jedziemy?
 Robert zajrzał do rozkładu jazdy.
 — O jedenastej minut 53 zrana — odpowiedział — jutro mamy 4-go, będziemy w Paryżu 5-go o godzinie ósmej minut trzydzieści dziewięć zrana.
 — Zapewne uprzedzisz telegraficznie pana Savanne o naszym przyjeździe?
 — Tak.
 — Gdzie staniemy?
 — W hotelu Wielkim, w sąsiedztwie bulwaru Malesherbes.
 — Zapewne potrzebujesz pieniędzy?
 — Tego możesz być pewną.